Ղեկավարման ոճեր

Կազմակերպության արդյունավետությունն ապահովելու գլխավոր գործոններից մեկը, դրանում առաջնորդի ղեկավարման ոճն է: Ղեկավարման հմտությունների ուսումնասիրությամբ զբաղվող գիտնականների մեծ մասը առանձնացնում է հետևյալ ղեկավարման /կառավարման/ոճերը.

  • Ավտորիտար /հրամայող/
  • Ժողովրդավարական
  • Լիբերալ /ազատական /

Ավտորիտար ոճ— Այստեղ խոսքը գնում է միանձնյա որոշումներ կայացնող, հրաման, հրահանգ , նկատողույթւոն տվող ղեկավարի մասին։Ղեկավարը պահանջում է, որ բոլոր դեպքերը զեկուցեն իրեն: Թիմի կարծիքը չի լսվում, ամեն ինչ որոշում է հենց թիմի համար, բայց միայնակ: Կառավարման գերակշռող մեթոդները պատվերներ են, պատիժ, մեկնաբանություն, նկատողություն, տարբեր առավելություններից, լրավճարներից զրկում: Վերահսկողությունը շատ խիստ է անձնակազմի հանդեպ: Գործի շահերը զգալիորեն բարձր են, քան մարդկանց շահերը, կտրուկությունն ու կոպտությունը գերակշռում են հաղորդակցման մեջ:

Ժողովրդավարական կառավարման ոճը Այն բնութագրվում է լիազորությունների բաշխմամբ, առաջատարի եւ աշխատակազմի, գլխի եւ ենթակաների միջեւ նախաձեռնությունների եւ պարտականությունների բաշխմամբ: Այստեղ բոլորն ունեն պատասխանատվության իրենց բաժինը։Ժողովրդավարական ոճի ղեկավարը միշտ լսում, պարզում, քննարկում է թիմի կարծիքը արտադրական կարեւոր խնդիրների վերաբերյալ, ընդունում է ոչ միանձնյա որոշումներ, լուծումներ: Ղեկավարը աշխատանքային թիմում խթանում է բարենպաստ հոգեբանական կլիման, պաշտպանում է ենթակաների շահերը:

Լիբերալ կառավարման ոճը  բնութագրվում է թիմի ղեկավարման գործում ղեկավարի ակտիվ մասնակցության բացակայությամբ, աշխատակազմի հետ ընկերական փոխհարաբերությունների տեսքվ արտահայտված։ Այս կառավարման ոճում ղեկավարը վախենում, խուսափում է որոշումներից, որպեսզի պատասխանատվություն չկրի սխալի համար: Նման առաջնորդը «լողում է ներքեւ», սպասում կամ պահանջում է հրահանգներ վերեւից կամ ընկնում թիմի ազդեցության տակ:Նա կարող է իր ղեկավարած թիմի հետ լինել ժամանցի վայրերում՝ բար, փաբ, ակումբներ:

«Դրական» կամ «բացասական» կառավարման ոճեր չկան: Կառավարման կազմակերպությունների պրակտիկայի ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ ղեկավարության երեք ոճերից յուրաքանչյուրը գտնվում է արդյունավետ առաջատարի գործում մեկ աստիճանով:

Ղեկավարման տեսակներ, ղեկավարման ոճեր

Ղեկավարման տեսակներն են՝

  1. մեխանիկական կամ տեխնիկական

2. իրական կամ բնական

3. սոցիալական ղեկավարում

Շարունակել կարդալ

Առաջնորդի ու կառավարչի նմանություններն ու տարբերությունները /հոդված/

Կառավարման հոգեբանության դասագրքերում «կառավարիչ» ասելով ենթադրվում է կառավարչի դիրքը գրավող, ուստի եւ կառավարչական գործառույթներն ի պաշտոնե կատարող անձը:

«Լինել կառավարիչ՝ նշանակում է պատասխանատվություն կրել կազմակերպության բարգավաճման համար: Կառավարիչ է նա, ում վրա դրված է նման պատասխանատվություն: Այն կառավարիչը, ով ունակ չէ պատասխանատվության, վատ կառավարիչ է. ավելին՝ մասնագիտորեն անպիտանի է»:

Փիթեր Դրաքերը /կառավարչաբան/

Շարունակել կարդալ

Ով է կառավարիչը, լիդերը։Կառավարչին ներկայացվող պահանջները

Անձն ում գործունեության պահանջների մեջ են մտնում կոլեկտիվ ղեկավարելը կոչվում է կառավարիչ։ Կրթության, մշակույթի, ֆինանսական հարցերով զբաղվում են տվյալ ոլորտի կառավարիչները։

Կառավարիչն ունի լիդերի որակներ և տիրապետում է տվյալ ոլորտին և լիդերին բնորոշ հմտություններին։ Լիդերը նա է, ով էներգիա է ստեղծում ու դրանով ակտիվացնում մյուսներին: Շատերը կարծում են, որ էներգիան ընտրյալներին ի ծնե տրվող հատկանիշ է: Լիդերի հիմնական առանձնահատկություններից մեկը մարդկանց ոգեշնչելն է ու մեծ գործերին մղելը: Ոգեշնչելու ու ոգեշնչվելու ունակությունը նոր արդյունքների ու զարգացման կարևորագույն շարժիչ ուժն է: Յուրաքանչյուր խումբ ունենում է իր լիդերը։ Լիդերը առաջնորդ է, ով կարող է պետականորեն ամրագրված չլինի։

Շարունակել կարդալ

Մոտիվացիա /դրդապատճառ/ հասկացությունը, տեսակները

Մասնագետները մոտիվացիայի մի շարք դասակարգումներ են առաջարկել: Օրինակ՝
դրական և բացասական: Դրական մոտիվացիան բլիթի քաղաքականությունն է, որը
դրսևորվում է գովաբանությունների, պարգևատրումների, արտոնությունների տեսքով՝
ուղեկցվում է դրական հույզերով՝ ուրախություն, հաճույք: Բացասական մոտիվ մտրակն է՝

պատիժների, պահումների, քննադատության տեսքով, որին ավելանում են
բացասական հույզերը և զգացմունքները՝ վախ, տհաճություն, զայրույթ:
Այստեղ կարևոր է այն դիտարկումը, որ մոտիվացիայի մշտական կիրառումը կարող է
կորցնել իր ազդեցությունը: Օրինակ, երբ աշխատակիցը վստահ է, որ առօրյա
աշխատանքային սխալների դեպքում ստանալու է բանավոր նկատողություն, ապա այդ
նկատողությունը դադարում է որևէ ազդեցություն ունենալ:

Շարունակել կարդալ

Կազմակերպության արդյունավետության սահմանումն ու մեկնաբանումը ժամանակակից տեսություններում


Արդյունավետություն տերմինը կիրառվել է ցույց տալու համար, թե որքանով են
նյութական և մարդկային ռեսուրսները ճիշտ օգտագործվում աշխատանքի զարգացման
և կատարելագործման համար: Եվ որքան կարևոր է արդյունավետության
կառավարումը, նույնքան կարևոր է նաև դրա բարելավումը:
Արդյունավետության բարելավումը ոչ թե շատ, այլ ավելի խելամիտ աշխատելն է:
Արդյունավետությունը կարելի է համարել որպես համապարփակ միջոց, թե ինչպես
են կազմակերպությունները բավարարում հետևյալ չափանիշներին.
• նպատակը՝ այն աստիճանը, որը նրանք ձեռք են բերել
• արդյունավետությունը՝ որքան արդյունավետ ռեսուրսներ են օգտագործվում
օգտակար արդյունահանման համար, ինչ ունեն որպես
արդյունք հնարավորությունների հետ համեմատ:
Արդյունավետությունը որոշվում է արտադրված և ներդրված ուժերի և
բաղադրիչների երկարարաժամկետ, միջին և կարճաժամկետ նպատակների և
խնդիրների զարգացման ցուցանիշով: Արդյունավետության բարելավումը կախված է
նրանից, թե ինչպես են օգտագործում հիմանական սոցիալ-արտադրական գործոնները,
որոնք լինում են աշխատանքի, ռեսուրսների և միջավայրի հետ կապված:
Արդյունավետության մեջ Մուկերջին առանձնացնում է երկու գործոններ. արտաքին՝
անկառավարելի և ներքին՝ կառավարելի:
Քանի որ որոշ ներքին գործոններ ավելի հեշտ են փոխվում, կարելի է դրանք
դասակարգել երկու խմբի՝ դժվար և ճկուն (հեշտությամբ փոխակերպվող): Հեշտ
գործոնները ներառում են արտադրանք, տեխնոլոգիա, սարքավորումներ, մինչդեռ
ճկուն գործոնը ներառում է աշխատուժը, կազմակերպական համակարգերը և

Շարունակել կարդալ